Ο άνθρωπος κατά την πτώση του από τον Παράδεισο, έπεσε σε έναν καθαρά υλικό κόσμο. Έπεσε σε ένα κατώτερο επίπεδο από αυτό που ήταν νωρίτερα. Το πιο άμεσο πράγμα που περνά συνεχώς από το κεφάλι του ανθρώπου σχεδόν ακούσια, είναι οι ανάγκες επιβίωσης σε αυτόν τον κόσμο, που φαίνεται αληθινός. Τα θεμελιώδη ένστικτα του, αυτά που κληρονόμησε από την πρόσμιξη του με το “ερπετό”, τον οδηγούν πάντοτε να επιλέγει τον πιο εύκολο δρόμο επιβίωσης, ώστε να καλύψει αυτές τις ανάγκες του. Είναι ο κόσμος που μου αρέσει να τον ονομάζω “Κόσμο της Ευκολίας”.
Είναι πολύ δύσκολο να ελέγξεις αυτά τα ένστικτα και να μην “παρασυρθείς”. Να συνειδητοποιήσεις δηλαδή πως ο σκοπός σου δεν είναι απλά να επιβιώνεις, γιατί αυτό για σένα, ως ανώτερο ον που έπεσε σε κατώτερο επίπεδο, είναι εύκολο. Ο σκοπός σου είναι να φτάσεις σε ένα επίπεδο που θα ξεπεράσεις και θα “ακυρώσεις” το σπέρμα του ερπετού μέσα σου και θα επιστρέψεις εκεί που ανήκεις, νικώντας τον Διαφθορέα μέσα σου. Αυτόν δηλαδή που ήταν η αιτία της πτώσης σου.
Ένα πολύ όμορφο παράδειγμα είναι ο αγαπημένος μύθος του Ηρακλή με την Αρετή και την Κακία.
Σύμφωνα με αυτόν τον μύθο, ο Έλληνας ήρωας, πριν να ξεκινήσει τους άθλους του, βρέθηκε σε ένα σταυροδρόμι με δυο μονοπάτια. Της Αρετής και της Κακίας. Τού ζητήθηκε λοιπόν να ξεπεράσει το δίλημμα και να επιλέξει την μία από τις δύο οδούς. Η Κακία τού υποσχέθηκε έναν δρόμο γεμάτο πλούτη, χλιδή, ηδονές και εξουσία, χωρίς κόπους, κούραση και μόχθο. Η Αρετή τού υπέδειξε τον δρόμο των ασταμάτητων αγώνων, των συνεχών δοκιμασιών, αλλά και των μεγάλων εμπειριών. Έναν δρόμο που “με ευκολία” δεν προσφέρει τίποτε σε κανέναν.
Ο Ηρακλής επέλεξε τον δύσκολο δρόμο τής Αρετής πρόθυμος να αντιμετωπίσει τις μεγάλες δυσκολίες και τους πολλούς πειρασμούς, τους πόνους και τις θλίψεις με στόχο την θεϊκή ευδαιμονία.
Φυσικά όλοι οι μύθοι λειτουργούν αλληγορικά, αλλά εδώ βλέπουμε την ταύτιση “του νοήματος της ζωής” ενός ανθρώπου που έχει στόχο να πορευτεί με γνώμονα και οδηγό του το καλό, και σκοπό του την “πνευματική ανάταση”.
Ο λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν τον δρόμο της “κακίας” ή τον “κακό” δρόμο, είναι γιατί είναι ο εύκολος δρόμος. Είναι ο δρόμος που βασίζεται στην ροή της επιβίωσης μέσα από υλιστικές συνήθειες, δομημένες πάνω σε θεμελιώδεις ανάγκες επιβίωσης και όχι σε έναν υπέρτατο σκοπό.
