Ζούμε σε μια εποχή, στην οποία, όσο μεγαλύτερη είναι η δυνατότητα των επιλογών μας, τόσο πιο ελεύθερο θεωρούμε τον εαυτό μας. Η σύγχρονη εποχή μας δίνει λύσεις για τα πάντα και για όλα τα γούστα και τα βαλάντια. Οι επιλογές των προϊόντων είναι απεριόριστες και οι εταιρίες ανταγωνίζονται στο να καλύψουν όλες τις ανάγκες σε υπερβολικό βαθμό.
Θυμάμαι κάποτε, όταν ήμουν μικρός, με έστελνε η μάνα μου να πάρω ένα ψωμί από το φούρνο και οι επιλογές ήταν δύο. Φόρμα και μπαστούνι. Αν έλεγα “θέλω ένα ψωμί” ο αρτοποιός θα μου έδινε τη φόρμα. Ούτε καν μας ενδιέφερε ποιο από τα δυο θα φάμε με το φαγητό. Ήταν απλά ένα ψωμί που έπαιζε το ρόλο του στο τραπέζι.
Σήμερα όταν πάω στο φούρνο να πάρω ψωμί, αν ζητήσω “ένα ψωμί”, ο αρτοποιός θα γελάσει και θα με ρωτήσει “ποιο απ’ όλα;” δείχνοντας τον τεράστιο πάγκο του με όλα αυτά τα είδη που παράγει για όλα τα γούστα. Κλασικά, ολικής, πολύσπορα, από ζέα, στρόγγυλα, μακρουλά, με γωνίες, χωρίς γωνίες, μικρά, μεγάλα, χωριάτικα, υγιεινά και ένα σωρό άλλα που δεν έχω ιδέα καν τι είναι.
Η μεγάλη “ελευθερία” που έχω για να αγοράσω ένα ψωμί μου επιβάλει να δοκιμάσω μερικά από τα είδη ψωμιών και στη συνέχεια να τα συγκρίνω. Κάθε φορά που βλέπω κάτι καινούργιο ρωτάω “τι είναι αυτό;” και αν η απάντηση μου κινήσει την περιέργεια το αγοράζω για να το δοκιμάσω. Φεύγοντας, αναρωτιέμαι αν έκανα καλά που πήρα κάτι καινούργιο για να συνοδέψει το γεύμα μας κι αν θα αρέσει σε όλα τα μέλη της οικογένειας, πράγμα που είναι πολύ δύσκολο. Αν υποθέσουμε πως το νέο ψωμί αρέσει στα δύο μέλη από τα τέσσερα της οικογένειας και η προηγούμενη επιλογή στα άλλα δύο τότε θα πρέπει να αγοράσω δυο διαφορετικά ψωμιά την άλλη φορά για να καλύψω τα γούστα όλων, ενώ η ανάγκη μας θα είναι ένα ψωμί μόνο. Σκεφτείτε τι θα γινόταν αν ο καθένας είχε την δικιά του επιλογή.
Είναι δύσκολο να ελευθερώσεις έναν ηλίθιο από τα δεσμά που τιμά.
Voltaire
Το περίεργο είναι πως όταν έχεις τόσες πολλές επιλογές, ποτέ δεν είσαι εκατό τα εκατό ευχαριστημένος.
Τι να κοιτάξεις πρώτα; Τη γεύση, την υγεία σου, την εμφάνιση ή τι αρέσει στους υπόλοιπους; Φεύγοντας από το φούρνο είναι αδύνατον να καλυφθούν όλες οι ανάγκες.
Σκέψου αν σε ένα τόσο απλό πράγμα όπως το ψωμί, μπορεί κάποιος να διχαστεί τι γίνεται σε σημαντικότερα. Ο σύγχρονος κόσμος μας δίνει άπειρες δυνατότητες και ελευθερίες σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Από την επιλογή ενός κινητού μέχρι την επιλογή του ίδιου μας του φύλλου. Μπορούμε να έχουμε κάθε πληροφορία που θέλουμε με το πάτημα ενός κουμπιού. Σκέψου όλες αυτές τις ελευθερίες σε όλα τα επίπεδα, χρόνος, τόπος, επιλογή προσώπων και ποσότητα. Συνεχώς πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις! Ακόμα και για πράγματα που δεν είναι απαραίτητα.
Όταν βρούμε έναν καλό σύντροφο και περνάμε καλά μαζί του, βλέπουμε σε άλλους αυτά που του “λείπουν” και αναρωτιόμαστε πως θα ήταν μαζί τους. Στο μυαλό μας είναι η αλλαγή και μας προσελκύει η διαφορετικότητα. Η “άλλη” εκδοχή, που ίσως αν δεν δοκιμάσουμε “μπορεί να μετανιώσουμε”.
Τα περισσότερα παιδιά δεν είναι ποτέ σίγουρα για το τι θα ήθελαν να κάνουν στη ζωή τους. Τα όνειρα τους δεν είναι ξεκάθαρα λόγω των απεριόριστων επιλογών. Ακόμη και αν ακολουθήσουν κάτι που τους αρέσει αναρωτιούνται αν θα ήταν καλύτερα να έκαναν κάτι άλλο. Οι περισσότεροι γονείς τα οδηγούν στον μονόδρομο της επιτυχίας χωρίς να ζυγίζουν τις δυνατότητες τους, και τα είδωλα που τους παρουσιάζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και το διαδίκτυο τους δημιουργούν συνεχώς μεγαλύτερες προσδοκίες.
- Τελικά μήπως η υπερβολική “ελευθερία” αντί να μας βοηθήσει να ακολουθήσουμε έναν υγιή δρόμο στη ζωή, μας παραλύει και μας οδηγεί σε αδιέξοδα και απογοήτευση;
- Η “ελευθερία” μας, μήπως μας έχει αναγκάσει να γίνουμε περισσότερο καταναλωτικοί σαν άνθρωποι, να αγοράζουμε περισσότερα άχρηστα και αχρείαστα πράγματα και να παράγουμε περισσότερα σκουπίδια;
- Μήπως μας απογειώνει τις επιθυμίες με αποτέλεσμα όσο καλές και να είναι οι επιλογές μας να είμαστε ανικανοποίητοι;
- Αυτή η “ελευθερία” μήπως είναι και ο βασικός λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι του δυτικού κόσμου βιώνουν κατάθλιψη;
Ο πόλεμος είναι ειρήνη. Η ελευθερία είναι σκλαβιά. Η άγνοια είναι δύναμη.
George Orwell
Ο χρόνος δεν φτάνει για να τα κάνουμε όλα και να γίνουμε τα πάντα.
Είναι όμως αρκετός για να ζήσουμε ένα μεγάλο κομμάτι του ευτυχισμένοι.
Και αυτή η ευτυχία δεν μετριέται ούτε με τις μεγάλες προσδοκίες, ούτε με τα απεριόριστα αποκτήματα αλλά με τα χαμόγελα αγαπημένων προσώπων και με όμορφες στιγμές στο τέλος.
Ίσως τελικά να μην έχει τόσο μεγάλη σημασία να έχουμε το ιδανικότερο ψωμί στο τραπέζι μας, το καλύτερο κινητό στα χέρια μας και τον τέλειο σύντροφο.
Ίσως κάπου στον δρόμο ψάχνοντας για το τέλειο χάνουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε αυτό που έχουμε διαθέσιμο. Ίσως αυτό να είναι το τέλειο για εμάς αν ανοίξουμε τα μάτια και την ψυχή μας και προσγειώσουμε τις προσδοκίες μας.
